Na 4 jaar ofzo heb ik terug een blogje geschreven (en enkele die daarna ook zo maar uit mijn pen rolden…) Ik zal ze de komende weken posten.

    ‘Het creatieve leven’

    Het doet pijn. Pijn dat ik geen mooie schriftjes meer heb om in te schrijven. Mijn schrijfsels zijn verdwenen, vervaagd, vervlogen. Oude boekjes vertellen mijn levensverhaal, rauw, ontroerend en grappig. Waar onderweg verloor ik deze creativiteit? Ik ging schilderen, en mensen coachen en opleidingen volgen enzo. Heel verrijkend allemaal maar ik vervreemde een beetje van mezelf. De wereld kwam op me af met al haar eisen, geboden en verboden. En ik moest geld op het plankje brengen om voor mij en de kinderen te zorgen. Nog wat conflicten met mijn ex-man en coronacrisis erbovenop als kers en het vrije, blije, creatieve kind verdween op de achtergrond.

    Ik zie ook weinig voorbeelden rondom me. Mensen die hun creatieve zelf volledig belichamen met huid en haar en authentiek leven. En dat je ook zo je boterham en -hammen kunt verdienen. Collectief gaan we gebukt onder de last van een dagelijks inkomen te moeten voorzien. Ik zie het all around me … zo weinigen die hun passie leven. Spiegel van mezelf? Ik vind het vaak schrijnend en pijnlijk te zien hoe getalenteerde prachtige zielen wegkwijnen in zinloze jobs die hen geen levensvervulling geven.

    Ik koos voor mijn eigen statuut als zelfstandige, wat een eerste stap is. Ik ben mijn eigen baas met de nodige stress die hierbij komt kijken. Ben ik een goede baas voor mezelf? Of duw ik me alsnog teveel in een keurslijf? Tijd om mezelf wat meer ademruimte te geven. Terug te gaan doen wat mijn diepste dromen zijn : muziek maken, schrijven, dansen, schilderen, lachen, blij zijn. En dit delen met anderen.

    Het goede nieuws is dat ik al aardig op weg was, heel aardig. Het vraagt veel discipline. Het lijkt van buitenaf een luxeleven en dat is het ook, maar zonder een stevige dosis discipline zou het me niet lukken : vroeg opstaan voor meditatie, yoga, ‘morning pages’ schrijven, zelfstudie, coaching/therapie sessies geven, nieuwe recepten uitproberen voor mijn workshops, sport voor lijf en leden, dansjes leren voor de Salsation les, Lichtmeditatie geven, administratie en tussendoor schrijven, tekenen, schilderen, 2 pubers quasi alleen opvoeden, huishouden.

    Dan denk ik : dat kan toch niet? Dat is te veel. Ik wil ook niet als stresskip ganse dag rondhollen (wat ik wel al gedaan heb). Wanneer vind ik rust en kan ik genieten en relaxen?

    Deze bedenking hield me lang tegen mijn droomleven te creëren, maar ik begin erdoorheen te breken, mede dankzij het traject ‘ The Artist’s way’ dat ik volg bij Nina Beem naar het gelijknamige boek van Julia Cameron. Het is heel goed mogelijk eigenlijk. Ik bén mijn eigen baas en die zegt : doe op je eigen tempo, geniet ervan, neem leuke pauzes, en ja dit is het leven waarvan je zo lang hebt gedroomd! Enjoy! Je hebt nog je ganse leven, het hoeft niet al ineens.

    Ik raas niet meer en jaag me niet op, gewoon 1 dag na elkaar. Meestal toch. Vanuit intuïtie en aanvoelen, én een rationeel schema/planning dat me leidt. Dit heb ik onlangs toegevoegd en het helpt me. Daar had ik wat weerstand op : die lijstjes en planning. Al gans mijn leven leef ik heel intuïtief en op mijn gevoel, nogal chaotisch, maar het werkt, maar nu zag ik onlangs toch het nut in van een goed schema als leidraad. Niet strikt hoor, maar zo raak ik de draad niet kwijt.

    Mijn vrouwelijke en mannelijke kant mooi in balans.

    En veel grounding/earthing. Twee maal daags ga ik 20 minuten buiten zitten met mijn blote voeten op de Aarde. Ik bazuin het rond aan iedereen en de waarde hiervan kan haast niet overschat worden. Het is een wondermiddel! Op You Tube vind je er een ganse film/ documentaire over https://www.youtube.com/watch?v=44ddtR0XDVU&t=234s

    Enjoy!