Dat afremmen, dat heb ik dus gedaan of juist ‘niet-gedaan’, niets doen, stoppen met overmatig doen en bezig zijn & ‘action!’-vibe.

    Ik ben een Ram, vuurteken! Direct, impulsief, actief, veel energie. Dus het vroeg wel wat van me om op de rem te gaan staan. Ascendant Leeuw ben ik ook : gepassioneerd, vurig, brullend!Dus even stilstaan. Oh… de Ram en Leeuw waren niet content, alhoewel Leeuw gelukkig ook graag lui is, dus dat kon hij nog wel hebben. Maar het vuur niet blussen, dat wil ik ook niet, oh neen please. Dus stil zijn en toch vurig. Nietsdoen en toch passie voelen.

    De energie stapelde zich op en ik kreeg weer wat last van angstige gevoelens en innerlijke onrust. Dus maar ‘als een gek’ gaan joggen, workshops organiseren, allerlei nieuwe recepten uitproberen, dansen,… Beetje mag wel natuurlijk, maar niet te veel en de stilte durven toelaten. Het helpt dat mijn dochters laptop platviel en ik de mijne buiten de schooluren aan haar geef (zoals een goede, onzelfzuchtige moeder betaamt 😊)Maar ik zag al snel het nut hiervan in, wat een stilte ineens, wel wat ongemakkelijk.

    Maar dus terug naar de innerlijke onrust en angstgevoelens. Ooit, in een ver verleden, vertelde iemand me dat hij hoorde van zijn psycholoog dat angst vaak diepere gevoelens maskeert. Nu is dit ganse coronagebeuren met al de angstpropaganda wel het ideale vlucht- en afleidingsmanoeuvre om maar niet naar de innerlijke pijn te moeten kijken, laat staan voelen.

    De pijn dus, daar gaat het om. Die durven zien en voelen, rauw en schreeuwend in mijn borst. ‘Neen!’ roept mijn innerlijke zelf. Neen! Laat me dansen, vrijen, zoenen, koken, lachen, scrollen op facebook, of zelfs yoga doen, meditatie, interessante dingen leren.

    Voelen wat er te voelen valt. Vroeger deed ik het wel af en toe. Ik noemde het de ‘pijnbank’ en zag mijn zetel met ingebeelde spijkers erop. ‘Even gaan liggen alsjeblief, 20 minuten, ja, goed zo’ zegt de innerlijke dokter/therapeut. De psychologische spijkermat. Je diepe verdriet, pijn, wanhoop voelen, erin gaan, buh… ‘Rauw’ is het woord dat het meest in me opkomt en onaangenaam. Raar genoeg ook wel vitaliserend, die rauwe gevoelens. Echt en authentiek.

    Eens je dit proeft… ik wil niet meer te veel aangepast leven, suikerlaagje erop. Ik bezondig me er ook lustig aan. Neen, ik verloor me niet in drank, of overmatig tv kijken, ongezond eten of andere ongezonde vluchtmechanismen. Ik koos voor de gezonde : sport, werken, meditatie, spiritualiteit. Ook dit kan een vlucht zijn natuurlijk. Ik ga ze niet laten vallen hoor, het is niet of/of, maar en/en. Ik leef graag gezond en puur en wil me graag goed voelen, maar daarnaast ook durven voelen wat er is, helemaal tot op het bot, dat is mijn intentie voor de komende tijd.

    Van hieruit een nieuwe impuls laten komen, zichzelf ontvouwend. Dat heb ik in het verleden ook al eens meegemaakt, dat er dan een enorme vitaliteit en creatieve kracht kan ontspruiten eens de bodem bereikt is.

    Authentiek zijn tegenover mezelf, daar gaat het om eigenlijk. Helemaal naakt en eerlijk, tot op het bot. Het vraagt moed en kracht, maar voelt goed, zoveel beter dan het suikerlaagje.