Ik heb het gevoel dat ik uit mijn ‘cave’ aan het komen ben, naar de wereld toe. Het daagt me wel uit en de onverwerkte thema’s slaan me soms in het gezicht.

De Lichtmeditatie die ik elke donderdag geef zit er ook wel voor iets tussen denk ik. Het is een spotlight dat op mijn innerlijke gezet wordt. Alles wordt zichtbaar en helder, scherp en naakt, bangelijk naakt. Alles waar ik nog mee zit.

Zelfvertrouwen, deze keer. Ik voel me soms ineens minder dan anderen die veel bereikt hebben in hun leven. Alsof mijn innerlijk groei hiervoor moet onderdoen en minder waardevol is, wel minder zichtbaar. Ik zat jarenlang in ashrams (innerlijk bedoel ik dan, uiterlijk was het maar 3 maal 3 weken) en spirituele ontwikkeling was mijn prioriteit. Tot ik de roep van het leven hoorde en kinderen wilde. Mijn spirituele man op dat moment was eigenlijk meer een maatje en geen partner. Ik ‘vond’ hem toen ik net uit een put aan het klimmen was en we trouwden al snel. Hij volgde me naar India en ik dacht ‘Waar vind ik dat nog? Iemand die dit ook wil’ Het waren andere tijden toen, ja ik ben al zo oud. Maar het bleek niet te werken dit huwelijk en ik was niet gelukkig. Hij was al even getraumatiseerd als ik en we hielpen elkaar niet.

Ik maakte een wereldse zijsprong met mijn volgende man die met beide benen in het leven stond en niet met spiritualiteit bezig was. Het deed me deugd. Ik leerde in de wereld staan en hij verdiepte zich in Taoïsme en Tai Chi. We verrijkten elkaar en de komst van kinderen trok me sowieso volop het aardse leven in. Maar ook hier herhaalden oude patronen zich en was ik niet vrij. Ik wilde een gelijkwaardige relatie, niet meer zo eentje waar ik idealistisch opkijk naar mijn partner en me verlies in co-dependentie. Hij wilde niet mee, in dit nieuwe plaatje. En ik moest dus opnieuw verder, alleen.

De jaren die volgden, waren nieuw voor mij. Nooit was ik zo lang zonder partner geweest. Vanaf mijn 18 was ik eigenlijk zo goed als altijd in een relatie. Nu was ik te wijs geworden om te blijven in een ongelukkige relatie en de meeste tijd dus alleen. Het was goed voor me, heel goed. Vanuit een co-dependent afhankelijkheidspatroon evolueren naar het durven en kunnen alleen zijn. Ik begrijp waarom mijn ziel deze periode zo invulde. Ik heb mezelf weggegeven al die jaren aan anderen. Nooit iets opgebouwd voor mezelf. Waar waren mijn eigen behoeftes? Ik ging mee naar Parijs voor het werk van mijn man en alles stond in het teken daarvan en van de kinderen. Ik koos er blijkbaar voor om dit te ervaren, hoe het is jezelf steeds weg te cijferen. De anderen eerst. Het was niet ideaal, maar ik leerde wel nederigheid en mezelf relativeren. Dit wilde ik echt in mijn rugzakje, die 2 eigenschappen. Maar nu ik ze heb, wil ik wel es denken aan mijn eigen behoeftes. Ik leerde ook dat je er doodziek van wordt, van al dat wegcijferen.

De periode na de scheiding bracht me opnieuw dichter bij mijn spiritualiteit maar ook in het aardse, ik moest nu immers al het praktische alleen runnen met 2 kinderen. En ondertussen zette ik al aardig wat projecten op. Dat ik me minder voel dan anderen die veel gerealiseerd hebben op uiterlijk vlak, dat laat ik los. Ik wil vooral mezelf blijven. Mijn unieke pad eren. En dit naar buiten brengen. Hoeveel liefde ik draag in mijn hart voor mezelf en voor anderen, hoe waarachtig en authentiek ik kan zijn. Hoeveel ik begrijp van miserie en vechten voor jezelf. Hoe ik mensen kan begeleiden vanuit mijn ruime theoretische achtergrond, diepe inzichten en ook levenservaring. Dat zijn mijn superpowers. Dit in de wereld zetten dat wil ik wel, next round, ready!! Bye bye cave!