De wereld lijkt wel helemaal dolgedraaid. Alles wat momenteel gebeurt, raakt me diep – tot in het diepste van mijn wezen, zowel op wereldvlak als in mijn privéleven. Alles wordt opengegooid en daar ligt het dan, mijn hart.

Vorige week maakte ik een ‘zwiep’, ik slierde uit aan de rand van een zwemvijver en bezeerde mijn hand. Niks ernstigs, gewoon een schelletje huid eraf en rauw vlees lag bloot. ‘Jiiiha!!’ dat is erg pijnlijk en al zeker als je het moet ontsmetten. Rauw dus, rauw vlees. Onze diepste wonden en angsten worden blootgelegd dezer dagen, tenminste als je het aandurft ernaar te kijken. Het is collectief bezig. Ieder wordt getriggerd. Ieder heeft zijn specifiek leven en uitdagingen. Maar er loopt een rode draad. We zijn verbonden.

Het nodigt me uit nog dieper inwaarts te gaan. Al heel mijn leven mediteer ik en ben met spiritualiteit bezig, maar nu wordt het menens. Het nodigt me uit nog scherper te zien wat van belang is en wat niet, wat ik eer in mijn leven nl de verbinding met anderen maar ook voornamelijk met mezelf. Loop ik weg van mezelf? Loop ik weg van God? Mag ik het woord gebruiken? Het lijkt wel een taboe en niemand durft het nog uit te spreken. Je mag het natuurlijk ook Liefde noemen of universele energie, het maakt allemaal niet uit.

Waar vind jij je steun? Naast de verbinding met anderen waar ik veel liefde en energie van krijg, ga ik terug meer yoga doen, meditatie, tai Chi, de natuur in,… Oude stukken opruimen en springen in het ongewisse. Dat vind ik wel mooi aan dit alles : mijn verbinding met de Bron of hoe noem je het (geen enkel woord zal de lading kunnen dekken) wordt sterker en groter. Want zeg nu es eerlijk, waar anders kan je de vrede, liefde en veiligheid vinden als in je Zelf, je verbinding met de Bron. En deze is ook dezelfde in anderen, je bent niet gescheiden van hen, we zijn allen verbonden. Het is geen eenzame weg.

Ik denk dat deze tijd voor iedereen een unieke kans is om dieper naar binnen te gaan en je Waarheid te ontdekken. Wie ben je?